Τον Ελευθέριο Χανδρινό θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε «Θεμιστοκλή της Πάφου», διότι μεγαλούργησε στην Πάφο και στην συνέχεια διώχθηκε από τα μεταπολιτευτικά καθεστώτα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των «απογόνων» του, όπως και ο μεγάλος Σαλαμινομάχος Θεμιστοκλής από την αρχαία Αθήνα.
Ο Ελευθέριος Χανδρινός γεννήθηκε στην Κομοτηνή στις 18 Σεπτεμβρίου 1937, με καταγωγή από την Κέρκυρα και ήταν το δεύτερο παιδί του Κωνσταντίνου Χανδρινού και της Μαρίας Δραζίνου. Τα πρώτα του χρόνια τα έζησε στην Κέρκυρα. Κατόπιν, το 1951, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, στην οδό Πάφου, όπου ο Χανδρινός τελείωσε την βασική Εκπαίδευση. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1954, ο Χανδρινός εισήχθη στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, απ’ όπου απεφοίτησε με το βαθμό του Μάχιμου Σημαιοφόρου στις 29 Σεπτεμβρίου 1958. Η αποφοίτησή του τον βρίσκει στην ΔΠΑ (Διοίκηση Πλοίων Αποβάσεως). Τον ίδιο χρόνο, συμμετείχε στους ιστιοπλοϊκούς αγώνες του Ναυτικού Ομίλου Πειραιώς, στους οποίους ανεδείχθη νικητής[1].
Η Κύπρος από τα αρχαία χρόνια είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει.
Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ξεχάσει την αξία αυτού του αγιασμένου νησιού για την Ελλάδα μας.
Την προδώσαμε! Την προδίδουμε μέχρι και σήμερα! Ας σταματήσουμε πιά να την προδίδουμε.
Στην Κύπρο μας, τα τελευταία χρόνια, έχουν διαπραχτεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος του Ελληνικού λαού και απ’ τους Αγγλοσάξονες και απ’ τους Τούρκους.
Μία είναι η λύση για αυτό το πολύπαθο Ελληνικό νησί. Ελευθερία και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Πρέπει επιτέλους να παρθούν γενναίες αποφάσεις, να χαραχθούν γενναίες στρατηγικές.
Ο Ιωάννης Βελισσαρίου γεννήθηκε στις 26 Νεομβρίου 1861 στο Πλοέστι της Ρουμανίας με καταγωγή από την Κύμη Ευβοίας και σπούδασε τρία χρόνια στο Γαλλικό Κολλέγιο της Αιγύπτου. Το 1880 επέστρεψε στην Ελλάδα και εισήλθε στη Σχολή Υπαξιωματικών, απ’ όπου το 1887 αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Η σημαία από το Μακεδονικό Αγώνα. Κυανόλευκη, φέρει δικέφαλο αετό και την επιγραφή ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ.
Ευαγγελία Κ. Λάππα, 3 Μαΐου 2024
Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης ή Γιωβάν εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί στο ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, τα Μυστικά του Βάλτου.
Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης γεννήθηκε στο χωριό Κοπανός[1] της Ημαθίας, την ημέρα των Αγίων Θεοδώρων το 1898. Ήταν γιος του Βασιλείου Ανδρεάδη και της Χάιδως Θεοδωρίδη.
Το 1904, λόγω της προσχωρήσεως του πατέρα του στο Ελληνικό ανταρτικό σώμα του Παύλου Μελά, οι κομιτατζήδες κατέστρεψαν το Κοπανό και αφού σκότωσαν την μητέρα του και την γιαγιά του, τον πήραν για δουλοπαίδι για να βόσκει τα πρόβατα του Βούλγαρου κομιτατζή Άγγελ Πέιο. Εκεί τον φώναζαν «Γιωβάν» και τον κακομεταχειρίζονταν. Όπως γράφει ο Τάκης Παπαθανασίου: «είχε συνηθίσει σε κάθε είδους πονηριές για να προφυλάγεται από την μανία του Άγγελ Πέιο, που συχνά τον έδερνε.»[2]
29η Μαΐου 1453, «Εάλω η Πόλις!». Το θλιβερότερο γεγονός σε όλη την Ιστορία των Ελλήνων. Η Πρώτη πόλη της Ορθοδοξίας μας, της Ρωμανίας μας, της Ελλάδας μας σκλαβώθηκε! Από τότε παλεύει να λευτερωθεί. Από τότε προσμένει την ημέρα, να ξανανοίξει τα φτερά του στον ουρανό Της, ο δικέφαλος αετός της Ρωμιοσύνης.
Παραθέτω ένα ποίημα που έγραψα για την Πόλη των πόλεων, την Πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας, της Ρωμανίας, της Ελλάδας:
Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο Φραγκίσκος Νικολάου, ο Ευάγγελος Γεροντής και ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος. (Πηγή: Η ΕΟΚΑ απηγχόνισε δύο Άγγλους δεκανείς, Εφημερίδα «Ελευθερία», 12 Μαΐου 1956, σελίδα 1)
Ευαγγελία Κ. Λάππα, 15 Δεκεμβρίου 2022
Στις 9 Μαΐου 1956, με αφορμή την επικείμενη εκτέλεση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, οργανώθηκε από την Πανελλήνια Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου (ΠΕΕΚ) πάνδημο συλλαλητήριο στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα. Ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονταν ο Ευάγγελος Γεροντής, ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος και ο Φραγκίσκος Νικολάου.
Στη συμβολή των οδών Σταδίου και Πεσμαζόγλου, οι διαδηλωτές ανεκόπησαν βιαίως από τους αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί τους χτυπούσαν με τα γκλομπς και οι διαδηλωτές, αφού συνεπτύχθησαν στην οδό Αιόλου, τους αντεπιτέθηκαν με καδρόνια και πλακάτ που κρατούσαν.
Η ιστορική έρευνα έχει επιβεβαιώσει τον θάνατο τριών διαδηλωτών και ενός αστυνομικού, παρόλο που αρχικά ακούστηκαν ότι τα θύματα της διαδηλώσεως ήσαν επτά.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης γεννήθηκε το 1924, με καταγωγή από τον Πόντο.
Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης εκτελούσε καθήκοντα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη.
Η γερμανική φρουρά, που ανέβηκε στην Ακρόπολη να υψώσει τη σβάστικα, ζήτησε από τον Κουκίδη να υποστείλει την Ελληνική σημαία. Εκείνος όμως, μη θέλοντας να τους την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτή, έπεσε από τον βράχο της Ακρόπολης και σκοτώθηκε.Ήταν μόλις δεκαεπτά ετών.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Έλληνα Εθνομάρτυρα, παραθέτω αυτό το ποίημα μου:
O Αλέξιος Ε΄ Δούκας εγεννήθη το 1140[1] και ήταν γιος του Σεβαστοκράτορος Ισαακίου Δούκα[2]. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, «είλκε το γένος εξ ενός των αρχαίων της στρατιωτικής αριστοκρατίας οίκων και είχεν άπαντα τα συνήθη αυτών προτερήματα και τα συνήθη ελαττώματα.»[3] Ο ίδιος έφερε το παρωνύμιο Μούρτζουφλος, για το οποίο υπάρχουν διάφορες εκδοχές[4]. Πιθανότερη είναι η εκδοχή ότι λεγόταν έτσι λόγω των σμιχτών φρυδιών που σκίαζαν τα μάτια του[5].
Σύμφωνα με τον Χωνιάτη, ήταν «σοφισματίας ών τό ήθος και τον τρόπον φρονηματίας» δηλαδή εξαιρετικά έξυπνος και θρασύς[6]. Επίσης, «ήτο ανήρ γενναίος, πλούσιος, πονηρός και αγαπητός παρά τω λαώ.»[7] Ως προς την προσωπική του ζωή, είχε νυμφευθεί δύο φορές[8], αλλά είχε χωρίσει και τις δύο του συζύγους[9], λόγω του έρωτά του προς την Ευδοκία Αγγελίνα[10], κόρη του μετέπειτα αυτοκράτορος Αλεξίου Γ΄ Αγγέλου.
