Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης γεννήθηκε το 1924, με καταγωγή από τον Πόντο.
Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης εκτελούσε καθήκοντα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη.
Η γερμανική φρουρά, που ανέβηκε στην Ακρόπολη να υψώσει τη σβάστικα, ζήτησε από τον Κουκίδη να υποστείλει την Ελληνική σημαία. Εκείνος όμως, μη θέλοντας να τους την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτή, έπεσε από τον βράχο της Ακρόπολης και σκοτώθηκε.Ήταν μόλις δεκαεπτά ετών.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Έλληνα Εθνομάρτυρα, παραθέτω αυτό το ποίημα μου:
Χαίρε Κουκίδη, τέκνο του ΟΧΙ!
Χαίρε ω χαίρε Κωνσταντίνε Κουκίδη, του Πόντου δεκαεπτάχρονε βλαστέ. Χαίρε της ένδοξης Ελλάδος φαλαγγίτη, εθνομάρτυρα συ αληθινέ.
* * *
Την σημαία φυλούσες την τιμημένη, στην Ακρόπολη ψηλά εκεί. Με Χριστό κι Ελλάδα σμιλεμένη η αγνή, νεανική σου ψυχή.
* * *
Τη γαλανόλευκη να παραδώσεις, σου ζητήσαν οι «μαύροι» ναζί. Στον γκρεμό έπεσες, να μην την δώσεις, στην αγκάλη σου την κράτησες εσύ.
* * *
Όμως… σαν έπεσες, Κουκίδη, άγγελοι σου παρέλαβαν την ψυχή, στην αθανασία ζεις εσύ ήδη, από εκείνη την αιώνια στιγμή.
* * *
Χίλιες θυσίες, την δική σου θυσία, αγώνες ακολούθησαν πολλοί, ώσπου ήλθε η ελευθερία και φύγανε μακρά οι εχθροί.
* * *
Σήμερα, την ύπαρξή σου αρνούνται, ανθέλληνες, μισέλληνες, φθηνοί. Το παράδειγμά σου το φοβούνται, καθόλου δεν σε φτάνουν αυτοί
* * *
Όμως… την θυσία σου, Κουκίδη, να σβήσει, στ’ αλήθεια, κανείς δεν μπορεί! Υπάρχουν και μαρτύρων αποδείξεις, κάθε πέτρα για σε λαλεί.
* * *
Χαίρε Κουκίδη, τέκνο του ΟΧΙ! Της Πατρίδος στρατιώτη πιστέ, για τους ανθέλληνες πύρινη λόγχη, του Έθνους εσύ αητέ.
* * *
Χαίρε ω χαίρε Κωνσταντίνε Κουκίδη, του Πόντου δεκαεπτάχρονε βλαστέ. Χαίρε της ένδοξης Ελλάδος φαλαγγίτη, εθνομάρτυρα συ αληθινέ.
Ευαγγελία Κ. Λάππα, 26 Απριλίου 2024
Η αφιερωματική πλάκα του Δήμου Αθηναίων, τοποθετημένη το 1994 (Πηγή: wikipedia.org)
Ο Γεώργιος Γρίβας καταγόταν από το Τρίκωμο της Αμμοχώστου αλλά γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 6 Ιουνίου 1898. Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Θεοδώρου Γρίβα και της Καλομοίρας Χατζημιχαήλ από τη Λευκωσία.
Δρ. Ιωαν. Σ. Παπαφλωράτος Νομικός-Διεθνολόγος καθηγητής στρατιωτικών σχολών
Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα έχει απασχολήσει εκτενώς την ελληνική βιβλιογραφία, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Πολλοί έχουν γράψει αξιόλογα βιβλία και μελέτες, βασισμένες σε πλήθος πηγών και μαρτυριών. Εντούτοις, έως σήμερα, ο αδούλωτος ελληνισμός της βορείου Ηπείρου αναζητάει τη δικαίωσή του από τους ισχυρούς της γης, οι οποίοι του στέρησαν το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, το θέμα της εθνικής αυτοδιαθέσεως των αδελφών μας της βορ. Ηπείρου δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Η Μακεδονία μας, από τα αρχαιότατα χρόνια έως και σήμερα, είναι Ελλάδα, κομμάτι του Ελληνικού Έθνους που είναι ευλογημένο από τον Θεό και το σκεπάζει η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Γλυκύτατη Παναγία μας.
Το Ελληνικό Έθνος, όμως, δεν ζει δίχως την Ορθοδοξία, την αληθινή Πίστη, που σήμερα πολεμείται με κάθε τρόπο. Η Ορθοδοξία διαφυλαγμένη μέσα στην Εκκλησία μας ενέπνευσε όλους τους εθνικούς μας αγώνες και εμφύσησε θάρρος στους Έλληνες αγωνιστές. Αυτούς τους ήρωες έχουμε χρέος να μνημονεύουμε και να μιμούμαστε, γιατί χωρίς αυτούς, η Ελλάδα μας θα ήταν μισή έως και ανύπαρκτη και η Μακεδονία θα ήταν σε σλάβικα, ή ακόμη και σε τούρκικα χέρια.
Ούννοι λέγονται οι Γερμανοί. Εδώ εννοούνται οι Αυστριακοί και οι Ούγγροι, που συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς, στο σχεδιασμό της αρπαγής της Βορείου Ηπείρου! (Βλ. René Puax, Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος, Εκδόσεις Τροχαλία) ↩︎
Ο Ίων Δραγούμης (1878 – 31 Ιουλίου 1920), ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας. Υπήρξε ήρωας των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της εποχής του, πολιτικός, διανοούμενος αλλά και συγγραφέας.
Παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο γράφτηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1912 και είναι απόσπασμα από τα «κρυμμένα ημερολόγια» του, ο οποίος τα έγραφε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων.
Ιστοσελίδα που καταγράφει Μακεδονομάχους που συμμετείχαν με κάθε ιδιότητα σε αυτόν τον ιερό αγώνα, και που καταγράφηκαν μέσα από μαρτυρίες, βιβλία και έγκυρες ιστοσελίδες.
Έχει τεράστια αξία να θυμόμαστε τους Αγωνιστές, τους Ήρωες και βέβαια πολύ περισσότερο τους Εθνομάρτυρες, που πολέμησαν για την Ελλάδα μας. Ακόμη μεγαλύτερη αξία έχει βέβαια, να ακολουθούμε το παράδειγμά τους, γιατί όπως ισχύει το «Μνήμη Αγίου, μίμηση Αγίου», έτσι ισχύει και το «Μνήμη Ήρωα, μίμηση Ήρωα». Ίσως αν δεν υπήρχαν αυτοί, η Ελλάδα μας να μην υπήρχε.
Στα βόρεια, της Φλώρινας και σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων βρίσκεται το Μοναστήρι. Η μητρόπολη της μεγάλης περιοχής της Πελαγονίας, με κωμοπόλεις και χωριά προπύργια άλλοτε του ελληνισμού.
Το Μοναστήρι, πρωτεύουσα του ομώνυμου Βιλαετίου στα χρόνια της Οθωμανικής κατάκτησης και δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Μακεδονίας μετά τη Θεσσαλονίκη, έχει να επιδείξει σημαντική πολιτισμική δράση κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του 19ου αιώνα και κυρίως στα πρώτα χρόνια του 20ού αι. μέχρι το τέλος των Βαλκανικών πολέμων το 1913, όταν επιδικάστηκε στη Σερβία, μένοντας έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Όλοι ξέρουμε πως η Ελλάδα έχει προσφέρει πάρα πολλά στην ανθρωπότητα. Κάποια μέρη της, κάποιες από τις πόλεις της, έχουν μείνει στην ιστορία και έχουν γραφτεί πολλά γι αυτές, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα κτλ. Άλλες πάλι βρίσκονται στην αφάνεια. Δεν τιμούνται για κανένα λόγο, μόλις και μετά βίας υπάρχουν στα χωρία των βιβλίων. Δεν γίνεται αναφορά γι’ αυτές στις ιστορικές ομιλίες και αγνοούνται στις ιστορικές εκδηλώσεις. Και ποια η δικαιολογία για όλα αυτά; «Δεν είναι μέσα στα σύνορα της Ελλάδας, ανήκουν στην τάδε χώρα, δεν ξέρουμε τίποτε για αυτές, άρα δεν έχουν καμία αξία, δεν πρόσφεραν τίποτα!» Πόσο μας απατούν όμως τα φαινόμενα! Αυτές οι πόλεις, που λέμε ότι δεν έχουν αξία, όχι μόνο πρόσφεραν τόσα ανεκτίμητα αγαθά κι τόσο σημαντικές υπηρεσίες στους αγώνες του Έθνους, ήταν και οι ίδιες ΜΑΝΕΣ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!