Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης γεννήθηκε το 1924, με καταγωγή από τον Πόντο.
Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης εκτελούσε καθήκοντα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη.
Η γερμανική φρουρά, που ανέβηκε στην Ακρόπολη να υψώσει τη σβάστικα, ζήτησε από τον Κουκίδη να υποστείλει την Ελληνική σημαία. Εκείνος όμως, μη θέλοντας να τους την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτή, έπεσε από τον βράχο της Ακρόπολης και σκοτώθηκε.Ήταν μόλις δεκαεπτά ετών.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Έλληνα Εθνομάρτυρα, παραθέτω αυτό το ποίημα μου:
Χαίρε Κουκίδη, τέκνο του ΟΧΙ!
Χαίρε ω χαίρε Κωνσταντίνε Κουκίδη, του Πόντου δεκαεπτάχρονε βλαστέ. Χαίρε της ένδοξης Ελλάδος φαλαγγίτη, εθνομάρτυρα συ αληθινέ.
* * *
Την σημαία φυλούσες την τιμημένη, στην Ακρόπολη ψηλά εκεί. Με Χριστό κι Ελλάδα σμιλεμένη η αγνή, νεανική σου ψυχή.
* * *
Τη γαλανόλευκη να παραδώσεις, σου ζητήσαν οι «μαύροι» ναζί. Στον γκρεμό έπεσες, να μην την δώσεις, στην αγκάλη σου την κράτησες εσύ.
* * *
Όμως… σαν έπεσες, Κουκίδη, άγγελοι σου παρέλαβαν την ψυχή, στην αθανασία ζεις εσύ ήδη, από εκείνη την αιώνια στιγμή.
* * *
Χίλιες θυσίες, την δική σου θυσία, αγώνες ακολούθησαν πολλοί, ώσπου ήλθε η ελευθερία και φύγανε μακρά οι εχθροί.
* * *
Σήμερα, την ύπαρξή σου αρνούνται, ανθέλληνες, μισέλληνες, φθηνοί. Το παράδειγμά σου το φοβούνται, καθόλου δεν σε φτάνουν αυτοί
* * *
Όμως… την θυσία σου, Κουκίδη, να σβήσει, στ’ αλήθεια, κανείς δεν μπορεί! Υπάρχουν και μαρτύρων αποδείξεις, κάθε πέτρα για σε λαλεί.
* * *
Χαίρε Κουκίδη, τέκνο του ΟΧΙ! Της Πατρίδος στρατιώτη πιστέ, για τους ανθέλληνες πύρινη λόγχη, του Έθνους εσύ αητέ.
* * *
Χαίρε ω χαίρε Κωνσταντίνε Κουκίδη, του Πόντου δεκαεπτάχρονε βλαστέ. Χαίρε της ένδοξης Ελλάδος φαλαγγίτη, εθνομάρτυρα συ αληθινέ.
Ευαγγελία Κ. Λάππα, 26 Απριλίου 2024
Η αφιερωματική πλάκα του Δήμου Αθηναίων, τοποθετημένη το 1994 (Πηγή: wikipedia.org)
Ο Γεώργιος Γρίβας καταγόταν από το Τρίκωμο της Αμμοχώστου αλλά γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 6 Ιουνίου 1898. Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Θεοδώρου Γρίβα και της Καλομοίρας Χατζημιχαήλ από τη Λευκωσία.
Οι στίχοι αυτού του τραγουδιού αποτελούν μια προσέγγιση των πεπραγμένων της ελίτ που νομίζει ότι κυβερνά τον κόσμο. Λέω νομίζει, γιατί στην πραγματικότητα, ο Θεός είναι αυτός που ελέγχει τα πάντα και όποιος προσπαθεί να Τον πολεμήσει, συντρίβεται. Αναφέρεται δε, σε κάθε «άρχοντα» με πολιτική, ιατρική, κοινωνική ή άλλη θέση που καταχράζεται την εμπιστοσύνη του απλού λαού διατελώντας ξένα, για την Ορθοδοξία και το Έθνος μας, συμφέροντα.
Το παρακάτω ποίημα αποτελεί μια (ελεύθερη) ποιητική προσέγγιση των πεπραγμένων της ελίτ που νομίζουν ότι κυβερνούν τον κόσμο. Λέω νομίζουν, γιατί στην πραγματικότητα, ο Θεός είναι αυτός που ελέγχει τα πάντα και όποιος προσπαθεί να Τον πολεμήσει, συντρίβεται. Αναφέρεται δε, σε κάθε «άρχοντα» με πολιτική, ιατρική, κοινωνική ή άλλη θέση που καταχράζεται την εμπιστοσύνη του απλού λαού διατελώντας ξένα, για την Ορθοδοξία και το Έθνος μας, συμφέροντα.
Ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος θα μπορούσε να αποκληθεί, ως Μιλτιάδης του Καλπακίου. Ο αντιστράτηγος Κατσιμήτρος μεγαλούργησε στο Έπος του 1940 και στη συνέχεια συκοφαντήθηκε και φυλακίστηκε, όπως και ο μεγάλος Μαραθωνομάχος στρατηγός Μιλτιάδης.
Η Κύπρος από τα αρχαία χρόνια είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει.
Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ξεχάσει την αξία αυτού του αγιασμένου νησιού για την Ελλάδα μας.
Την προδώσαμε! Την προδίδουμε μέχρι και σήμερα! Ας σταματήσουμε πιά να την προδίδουμε.
Στην Κύπρο μας, τα τελευταία χρόνια, έχουν διαπραχτεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος του Ελληνικού λαού και απ’ τους Αγγλοσάξονες και απ’ τους Τούρκους.
Μία είναι η λύση για αυτό το πολύπαθο Ελληνικό νησί. Ελευθερία και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Πρέπει επιτέλους να παρθούν γενναίες αποφάσεις, να χαραχθούν γενναίες στρατηγικές.
Ο Ηράκλειος αποκαλείται Μέγας Αλέξανδρος της Ρωμανίας γιατί, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος συνέτριψε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος των Αχαιμενιδών, έτσι και ο Ηράκλειος συνέτριψε το δεύτερο Περσικό κράτος των Σασσανιδών. (Μάνος Ν. Χατζηδάκης, Ιστορικός Ερευνητής- Συγγραφέας)
Υπήρξαν στιγμές, που η Ελλάδα μας, βρέθηκε σε κίνδυνο και όλα φάνταζαν δυσοίωνα. Σε αυτές τις στιγμές, πάντα εμφανίζονταν γενναίοι και αγνοί Έλληνες, που φλογιζόταν η ψυχή τους από τις αιώνιες αξίες του Ελληνισμού: το Χριστό[1] και την Ελλάδα. Υπερασπίστηκαν ανιδιοτελώς την Πατρίδα[2] και αντιστάθηκαν δίχως φόβο στους εχθρούς της. Δεν υπολόγισαν τίποτε. Ούτε τα εγκόσμια, ούτε καν τον εαυτό τους.
