Ο Εθνάρχης, αισυμνήτης[1] και «άγιος» της πολιτικής Ιωάννης Καποδίστριας αποτελεί το πρότυπο του πολιτικού της μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ελλάδας.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε 31 Ιανουαρίου 1776 (π.ημ.) /10 Φεβρουαρίου 1777 στη Κέρκυρα και ήταν το έκτο από τα δέκα παιδιά του Αντωνίου – Μαρία Καποδίστρια και της Αδαμαντίας Γονέμη, από αριστοκρατική οικογένεια της Λεμεσού της Κύπρου. Στα 1795 – 1797 σπούδασε Ιατρική, Νομική και Φιλοσοφία στον Πανεπιστήμιο της Πάντοβας και το 1809, πήγε στην Ρωσία, όπου έγινε υπουργός Εξωτερικών.
Η απόφαση να θυσιασθεί κάποιος για το Έθνος – να γίνει δηλαδή Εθνομάρτυρας – δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί πολύ καλή πνευματική κατάσταση, προκειμένου να μην προδώσει τα ιδανικά του και, χάριν αυτών, να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα. Υπήρξαν περιπτώσεις Εθνομαρτύρων, που θυσιάστηκαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους άλλους Έλληνες. Πολλές φορές, και το μαρτύριό τους φάνταζε τόσο σκληρό, τόσο αδιαπέραστο, ώστε να μην έχουν οι άλλοι το σθένος να τους συμπαρασταθούν. Γι’ αυτό, στάθηκαν μόνοι τους, εμπρός στον θάνατο. Παρ΄ όλα αυτά, κατόρθωσαν με την βοήθεια του Θεού να πέσουν ηρωικά.
Το παρακάτω ποίημα αφορά μία τέτοια περίπτωση Εθνομάρτυρος. Δεν αναφέρεται το όνομά του, ο χρόνος και ο ακριβής τόπος, όπου βρέθηκε, καθώς δεν έχουν και σημασία εμπρός στο μήνυμα, που το ποίημα αυτό φέρει.
Ο Νίκος Καπετανίδης γεννήθηκε το 1889 στη Ριζούντα του Πόντου και σπούδασε στο περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας[1], από το οποίο αποφοίτησε το 1905. Εργάστηκε στην τράπεζα των αδελφών Φωστηρόπουλων ενώ ταυτόχρονα ασχολούταν και με τη δημοσιογραφία.
Στην πορεία της Ιστορίας μας, πολλοί αγνοί Έλληνες, χάριν του Χριστού και της Ελλάδος, επέλεξαν τον δύσβατο και πολλές φορές απέραντο δρόμο του μαρτυρίου.
Αντιμετώπισαν πολλές κακουχίες και θλίψεις, που επεχείρησαν να τους καταρρακώσουν το ηθικό, να τους κάνουν να αμφιβάλλουν για την αξία του αγώνα τους, ή ακόμη και να τους ωθήσουν στην φυγομαχία. Ωστόσο, εκείνοι κατόρθωσαν, συν Θεώ, να παραμείνουν πιστοί στις αξίες τους και σταθεροί στην απόφασή τους να σηκώσουν μέχρι τέλους τον σταυρό του μαρτυρίου. Εν τέλει, έπεσαν ηρωικά.
Η Κύπρος από αρχαιοτάτων χρόνων είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει. Δεν άλλαξε ποτέ τον Ελληνικό της χαρακτήρα, παρ’ όλους τους κατακτητές που πέρασε. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, το νησί παραμένει εκτός του εθνικού κορμού, με το βόρειο μέρος του να είναι υπό τουρκική κατοχή από το 1974.
Το ποίημα αυτό αναφέρεται στο χρέος που μας άφησαν οι ήρωες του 1974, Κύπριοι και Ελλαδίτες, πολεμιστές της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και της Εθνικής Φρουράς που πολέμησαν και έπεσαν γενναία, προκειμένου να αποκρούσουν τον Τουρκικό Στρατό. Μας καλούν από τους τάφους τους να συνεχίσουμε τον αγώνα τους, ώσπου να έλθει η τελική δικαίωση, που δεν είναι άλλη από την απελευθέρωση και την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Αυτό το χρέος ενσαρκώνεται στην προσταγή της ψυχής του Γεωργίου Γρίβα, του θρυλικού Διγενή της Ε.Ο.Κ.Α., ο οποίος εμφανίζεται να μας καλεί να αγωνιστούμε για την Κύπρο, όπως αγωνίστηκε αυτός, αλλά και εκείνοι οι ήρωες.
Στις 2 Αυγούστου 1996, περίπου 200 μοτοσυκλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών και οργάνωσαν μοτοπορεία από την πύλη του Βρανδεβούργου στο Βερολίνο ως την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή την 22η επέτειο από την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο. Στην πορεία συμμετείχε και αριθμός ξένων μοτοσικλετιστών από τρίτες χώρες. Στις 10 Αυγούστου, έχοντας διασχίσει την Ευρώπη, έφτασαν στην Κύπρο και ενώθηκαν με τους Κύπριους Έλληνες συναδέλφους τους στον Λευκόθεο, όπου θα γινόταν εκδήλωση πριν από την έναρξη της τελικής πορείας. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών, όμως, κατόπιν διεθνών και εσωτερικών πιέσεων, αναγκάστηκε να ακυρώσει το σκέλος της διαμαρτυρίας εντός της Κύπρου και διοργάνωσε την κεντρική της εκδήλωση στο Μακάριο Στάδιο το πρωί της 11 Αυγούστου.
Ο Ιωάννης Βελισσαρίου γεννήθηκε στις 26 Νεομβρίου 1861 στο Πλοέστι της Ρουμανίας με καταγωγή από την Κύμη Ευβοίας και σπούδασε τρία χρόνια στο Γαλλικό Κολλέγιο της Αιγύπτου. Το 1880 επέστρεψε στην Ελλάδα και εισήλθε στη Σχολή Υπαξιωματικών, απ’ όπου το 1887 αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Ο Άγιος και Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Ναϊσσό της Άνω Μοισίας. Ήταν γιός του Κωνσταντίου Χλωρού, από την Μοισία της Θράκης και της Ελένης, κόρης πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.
Δίκαια η Ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Άγιο και Εθνάρχη, παραθέτω αυτό το ποίημά μου:
Το μαρτύριο ενός ήρωα για την Πατρίδα, αποτελεί στιγμή θρήνου και δοκιμασίας για όλο το Έθνος, διότι αυτό είναι που διώκεται στο πρόσωπό του. Παράλληλα, είναι ιερή ώρα, διότι αυτός θυσιάζεται, προσφέρει δηλαδή τον εαυτό του στο βωμό της Πατρίδος και σταδιακά βαδίζει προς την αθανασία. Τέλος, αποτελεί και εθνικό σάλπισμα, που εγείρει την εθνική συνείδηση και καλεί όλους τους Έλληνες σε εγρήγορση.
Το παρακάτω ποίημα αναφέρεται στα συναισθήματα των Ελλήνων, απέναντι στους μαρτυρούντες ομοεθνείς τους, τους οποίους συμπονούν με τον τρόπο τους. Η θλίψη τους αυτή, όμως, αντί να σβήσει το Εθνικό τους φρόνημα, το αναζωπυρώνει, καθώς μετατρέπεται σε αγανάκτηση κατά των πολεμίων- ανθελλήνων, και ισχυροποιεί την τάση για μίμηση των ηρώων αυτών, από τους οποίους κάποιοι εμπνέονται και όλοι μαζί εξυψώνουν το Έθνος.
Ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος θα μπορούσε να αποκληθεί, ως Μιλτιάδης του Καλπακίου. Ο αντιστράτηγος Κατσιμήτρος μεγαλούργησε στο Έπος του 1940 και στη συνέχεια συκοφαντήθηκε και φυλακίστηκε, όπως και ο μεγάλος Μαραθωνομάχος στρατηγός Μιλτιάδης.
