Το έτος 1974 επιτελέσθηκε ένα έγκλημα, μια αδικία που βαραίνει τον νου και την ψυχή όλων των Ελλήνων απανταχού της γης: η εισβολή των Τούρκων στην Ελληνικότατη Κύπρο μας.
Από τα πανάρχαια χρόνια, η Κύπρος υπήρξε Ελληνική, παρ’ όλους τους κατακτητές που πέρασε, από τους Πέρσες, μέχρι και τους Τούρκους. Το 1878, με την συνθήκη του Βερολίνου, παραχωρήθηκε στους Άγγλους. Ωστόσο, οι Έλληνες της Κύπρου δεν έπαυσαν να ποθούν την απελευθέρωση και την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Γι’ αυτό, την 1η Απριλίου 1955, εξεγέρθηκαν εναντίον των Άγγλων. Η κίνηση αυτή πραγματοποιήθηκε με την έγκριση του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδος, στρατάρχου Αλέξανδρου Παπάγου και υπό την ηγεσία του Συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, αρχηγού της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.).
O Παύλος Μελάς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ήλιος της Μακεδονίας μας, καθώς όπως ο ήλιος φωτίζει και αφυπνίζει τη φύση, έτσι και αυτός, επέδρασε καταλυτικά, στις ψυχές των Μακεδόνων, αλλά και όλων των Ελλήνων, τον πόθο της επανένωσης, όλων των αγιασμένων βορείων τμημάτων μας, με την μητέρα Ελλάδα.
O Παύλος Μελάς, γεννήθηκε στην Μασσαλία της Γαλλίας στις 19 Μαρτίου 1870. Ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά του πλούσιου εμπόρου Μιχαήλ Μελά και της Κεφαλλονίτισσας Ελένης Βουτσινά. Η οικογένεια των Μελάδων είχε ρίζες, που έφθαναν μέχρι την Κωνσταντινούπολη, όπου, επί Ρωμανίας, τα μέλη της ήταν ανώτεροι αξιωματούχοι[1]. Το αρχικό επώνυμο της οικογένειας λέγεται ότι ήταν «Στρατηγόπουλος»[2], το οποίο άλλαξε σε «Μέλας»[3] και κατόπιν σε «Μελανιάς»[4] για να καταλήξει σε «Μελάς»[5]. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι Μελάδες έμεναν στο Κάστρο των Ιωαννίνων, αλλά, μετά την καταστολή της επανάστασης του Διονυσίου του Φιλοσόφου, διασκορπίστηκαν στην Ρωσία, στην δυτική Ευρώπη και σε άλλες περιοχές της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ιστοσελίδα που καταγράφει Μακεδονομάχους που συμμετείχαν με κάθε ιδιότητα σε αυτόν τον ιερό αγώνα, και που καταγράφηκαν μέσα από μαρτυρίες, βιβλία και έγκυρες ιστοσελίδες.
Έχει τεράστια αξία να θυμόμαστε τους Αγωνιστές, τους Ήρωες και βέβαια πολύ περισσότερο τους Εθνομάρτυρες, που πολέμησαν για την Ελλάδα μας. Ακόμη μεγαλύτερη αξία έχει βέβαια, να ακολουθούμε το παράδειγμά τους, γιατί όπως ισχύει το «Μνήμη Αγίου, μίμηση Αγίου», έτσι ισχύει και το «Μνήμη Ήρωα, μίμηση Ήρωα». Ίσως αν δεν υπήρχαν αυτοί, η Ελλάδα μας να μην υπήρχε.
Ο Αλέξανδρος Παπάγος γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τις Κυδωνιές (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας στις 9 Δεκεμβρίου 1883. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του στρατιωτικού Λεωνίδα Παπάγου και της Μαρίας Αβέρωφ. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη συνέχεια στη στρατιωτική σχολή των Βρυξελλών του Βελγίου και μετεκπαιδεύτηκε στη Σχολή Ιππικού του Ύπρ. Στις 15 Ιουλίου 1906 γύρισε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στον Ελληνικό στρατό ως ανθυπίλαρχος.
Στα βόρεια, της Φλώρινας και σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων βρίσκεται το Μοναστήρι. Η μητρόπολη της μεγάλης περιοχής της Πελαγονίας, με κωμοπόλεις και χωριά προπύργια άλλοτε του ελληνισμού.
Το Μοναστήρι, πρωτεύουσα του ομώνυμου Βιλαετίου στα χρόνια της Οθωμανικής κατάκτησης και δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Μακεδονίας μετά τη Θεσσαλονίκη, έχει να επιδείξει σημαντική πολιτισμική δράση κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του 19ου αιώνα και κυρίως στα πρώτα χρόνια του 20ού αι. μέχρι το τέλος των Βαλκανικών πολέμων το 1913, όταν επιδικάστηκε στη Σερβία, μένοντας έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Τον Ελευθέριο Χανδρινό θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε «Θεμιστοκλή της Πάφου», διότι μεγαλούργησε στην Πάφο και στην συνέχεια διώχθηκε από τα μεταπολιτευτικά καθεστώτα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των «απογόνων» του, όπως και ο μεγάλος Σαλαμινομάχος Θεμιστοκλής από την αρχαία Αθήνα.
Ο Ελευθέριος Χανδρινός γεννήθηκε στην Κομοτηνή στις 18 Σεπτεμβρίου 1937, με καταγωγή από την Κέρκυρα και ήταν το δεύτερο παιδί του Κωνσταντίνου Χανδρινού και της Μαρίας Δραζίνου.
Στις 27 Ιουλίου 1994, απεβίωσε. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 57 ετών.
Η Κύπρος από τα αρχαία χρόνια είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει.
Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ξεχάσει την αξία αυτού του αγιασμένου νησιού για την Ελλάδα μας.
Την προδώσαμε! Την προδίδουμε μέχρι και σήμερα! Ας σταματήσουμε πιά να την προδίδουμε.
Στην Κύπρο μας, τα τελευταία χρόνια, έχουν διαπραχτεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος του Ελληνικού λαού και απ’ τους Αγγλοσάξονες και απ’ τους Τούρκους.
Μία είναι η λύση για αυτό το πολύπαθο Ελληνικό νησί. Ελευθερία και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Πρέπει επιτέλους να παρθούν γενναίες αποφάσεις, να χαραχθούν γενναίες στρατηγικές.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης γεννήθηκε το 1924, με καταγωγή από τον Πόντο.
Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης εκτελούσε καθήκοντα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη.
Η γερμανική φρουρά, που ανέβηκε στην Ακρόπολη να υψώσει τη σβάστικα, ζήτησε από τον Κουκίδη να υποστείλει την Ελληνική σημαία. Εκείνος όμως, μη θέλοντας να τους την παραδώσει, τυλίχθηκε με αυτή, έπεσε από τον βράχο της Ακρόπολης και σκοτώθηκε.Ήταν μόλις δεκαεπτά ετών.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Έλληνα Εθνομάρτυρα, παραθέτω αυτό το ποίημα μου:
Ο Γεώργιος Γρίβας καταγόταν από το Τρίκωμο της Αμμοχώστου αλλά γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 6 Ιουνίου 1898. Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Θεοδώρου Γρίβα και της Καλομοίρας Χατζημιχαήλ από τη Λευκωσία.
